Έχεις αισθανθεί ποτέ ότι είσαι μόνος απέναντι στη δυσκολία που παρουσιάζεις; Νιώθεις ότι δεν υπάρχει λύση ή διέξοδος; Έχεις σκεφτεί πως αυτό που σε φοβίζει περισσότερο μπορεί να σου δώσει τη λύση που χρειάζεσαι;… η ομαδική ψυχοθεραπεία όσο κι αν σε δυσκολεύει ως σκέψη μπορεί να γίνει η διέξοδος που έψαχνες… Μέσα στην ομαδική ψυχοθεραπεία:
Καθώς η θερμοκρασία ανεβαίνει, συχνά ανεβαίνει και το άγχος για την εικόνα μας. Το καλοκαίρι λειτουργεί σαν μεγεθυντικός φακός για τις ανασφάλειές μας, εγκλωβίζοντάς μας σε έναν φαύλο κύκλο συγκρίσεων και «διορθώσεων». Το άρθρο εστιάζει στο πώς μπορούμε να σπάσουμε αυτό το μοτίβο, αντικαθιστώντας τη σκληρή κριτική με την αυτοφροντίδα και επιτρέποντας στον εαυτό μας να απολαύσει τις στιγμές, ανεξάρτητα από τις ατέλειες.
Το άρθρο εστιάζει στο συλλογικό άγχος που βιώνει η ελληνική οικογένεια κατά την περίοδο των εξετάσεων. Η ψυχολόγος Νίκη Μοσχοβάκη αναλύει τα σημάδια του υπερβολικού στρες και προσφέρει πρακτικές συμβουλές σε γονείς και μαθητές, ώστε η δοκιμασία αυτή να αντιμετωπιστεί με ψυχραιμία, εμπιστοσύνη και φροντίδα.
Με αφορμή την υπόθεση της Πάτρας, η Δρ. Άννα Κανδαράκη τοποθετείται απέναντι στις «τηλε-διαγνώσεις» και τον εύκολο εντυπωσιασμό. Το άρθρο υπογραμμίζει την ανάγκη για επιστημονική τεκμηρίωση έναντι της εικασίας και καταλήγει σε ένα ηχηρό μήνυμα για την αναγκαιότητα της πρόληψης και της στήριξης της περιγεννητικής ψυχικής υγείας.
Ένα πρωινό Δευτέρας έκανα μια βόλτα στη γειτονιά, από αυτές τις καινούργιες βόλτες, που τώρα τις μαθαίνουμε πρώτη φορά, λες και ξαφνικά γέμισε η πόλη δρόμους και μονοπάτια, λες και ξαφνικά αποκτήσαμε πόδια που δεν ησυχάζουν, και πνευμόνια που λαχταρούν οξυγόνο. Χαμογελούσα συνειδητοποιώντας, πόσο παράδοξο είναι η λέξη «Δευτέρα» και «πρωινή βόλτα» να συναντιούνται
Ατελείωτα ρεπορτάζ, ημίγυμνες φωτογραφίες με θολά πρόσωπα, αποκαλυπτικές πόζες, βραδινά φορέματα και έκπληκτοι γείτονες να μιλούν για «μια ήσυχη κοπέλα που δεν είχε απασχολήσει ποτέ». Μέσα από αυτή τη διαβόητη ιστορία με το βιτριόλι ήρθαν τόσα ερωτήματα σε πρώτο πλάνο: η ομορφιά, τα κοινωνικά δίκτυα, η ψυχική υγεία και η περίφημη λεπτή κλωστή ανάμεσα στην
«Μόλις ανέβασε στόρι. Να το δω; Χθες βράδυ πόσταρε μια φωτογραφία, είχε βγει, θα βγάλω και γω τώρα μια από το καφέ να ανεβάσω». Ακούω από το διπλανό – αρκετά απομακρυσμένο λόγο συνθηκών – τραπέζι. Ένα νέο κορίτσι, φρέσκο κι όμως θαμπό, φορτωμένο μακιγιάζ και αγωνία, κουρασμένο από τη διπλή ζωή που καλείται να προλάβει.
«Έχω χάσει τις μέρες.. τι μέρα έχουμε;» Tον βλέπω από την άλλη πλευρά της οθόνης, ξυρισμένο αλλά και όχι, ντυμένο με ρούχα δουλειάς αλλά και όχι, κουρασμένο αλλά και όχι. «Δουλεύω μέσω υπολογιστή αλλά και δεν δουλεύω.. κάθομαι αλλά και δεν κάθομαι. Δεν έχω όρεξη να δουλέψω και όταν δε δουλεύω νιώθω ενοχές. Που θα
«Και να που αλεπού και αλεπουδάκι έχουν την ίδια ηλικία. Οδηγός για γονείς σ' αυτές τις δύσκολες μέρες. Και όχι μόνο.» Μαμά θα αρρωστήσουμε όλοι? Πότε θα πάω πάλι σχολείο? Ο παππούς θα πεθάνει? Και ξαφνικά γεμίσαμε ερωτήσεις και μ ΄ένα παράδοξο τρόπο , όσο περισσότερες γίνονται εκείνες, τόσο οι απαντήσεις μοιάζουν να στερεύουν. Εξάλλου
Γιατί να φοβάμαι εγώ τα αεροπλάνα που μου αρέσει τόσο πολύ να ταξιδεύω; Δε μπορούσε να τα φοβάται ο αδερφός μου που βαριέται τα ταξίδια; Ή η θεία μου που δεν την ενδιαφέρει να βγει από το σπίτι; Όχι δε θα μπορούσε. Γιατί απλά ο φόβος κρύβει και προϋποθέτει επιθυμία. Συναντώ συχνά ανθρώπους γεμάτους φοβίες,
