Καθώς ο καιρός ζεσταίνει και τα ρούχα που φοράμε μειώνονται, οι σκέψεις  και η ανησυχία για το πώς φαίνεται το σώμα μας, συχνά, αυξάνονται. “Πώς θα βγω έτσι στην παραλία;” “Δεν θέλω να χάσω πολλά, ίσως 3-4 κιλά και να σφίξω λίγο”, “Όλα θα ήταν καλύτερα αν είχα άλλο σώμα”, “Αποκλείεται να βάλω αυτό το

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, χιλιάδες οικογένειες περνούν ένα έντονο και συλλογικό άγχος-αυτό των Πανελληνίων Εξετάσεων. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει, πως είναι κοινά παραδεκτό ότι το άγχος θα επιδράσει σε όλη την οικογένεια του μαθητή και όχι μόνο στον ίδιο τον έφηβο. Αυτό οφείλεται στην ιδιαίτερη βαρύτητα που δίνεται στην επίδοση σ ‘αυτές τις εξετάσεις, ως ορμητήριο

"Τα Νέα", 26-03-2022 Άρθρο της Δρ Άννας Κανδαράκη «Σύγχρονη Μήδεια;» « Έγκλημα ή τραγικό παιχνίδι της μοίρας ;» Παχυλοί τίτλοι σε εφημερίδες και σάιτ.Πιεστικές ερωτήσεις δημοσιογράφων για ερμηνείες, διαγνώσεις και ατελείωτες υποθέσεις: Πως μπορεί μια μάνα που έχει χάσει τρία παιδιά να βγαίνει στις τηλεοράσεις; Να κρατάει τη ψυχραιμία της και να ανεβάζει φωτογραφίες στο διαδίκτυο; Να πίνει καφέ την

  Ένα πρωινό Δευτέρας έκανα μια βόλτα στη γειτονιά, από αυτές τις καινούργιες βόλτες,  που τώρα τις μαθαίνουμε πρώτη φορά, λες και ξαφνικά γέμισε η πόλη δρόμους και μονοπάτια, λες και ξαφνικά αποκτήσαμε πόδια που δεν ησυχάζουν, και πνευμόνια που λαχταρούν οξυγόνο. Χαμογελούσα συνειδητοποιώντας, πόσο παράδοξο είναι η λέξη «Δευτέρα» και «πρωινή βόλτα» να συναντιούνται

 Ατελείωτα ρεπορτάζ, ημίγυμνες φωτογραφίες με θολά πρόσωπα, αποκαλυπτικές πόζες, βραδινά φορέματα και έκπληκτοι γείτονες να μιλούν για «μια ήσυχη κοπέλα που δεν είχε απασχολήσει ποτέ». Μέσα από αυτή τη διαβόητη ιστορία με το βιτριόλι ήρθαν τόσα ερωτήματα σε πρώτο πλάνο: η ομορφιά, τα κοινωνικά δίκτυα, η ψυχική υγεία και η περίφημη λεπτή κλωστή ανάμεσα στην

«Μόλις ανέβασε στόρι. Να το δω; Χθες βράδυ πόσταρε μια φωτογραφία, είχε βγει, θα βγάλω και γω τώρα μια από το καφέ να ανεβάσω». Ακούω από το διπλανό – αρκετά απομακρυσμένο λόγο συνθηκών – τραπέζι. Ένα νέο κορίτσι, φρέσκο κι όμως θαμπό, φορτωμένο μακιγιάζ και αγωνία, κουρασμένο από τη διπλή ζωή που καλείται να προλάβει.

«Έχω χάσει τις μέρες.. τι μέρα έχουμε;» Tον βλέπω από την άλλη πλευρά της οθόνης, ξυρισμένο αλλά και όχι, ντυμένο με ρούχα δουλειάς αλλά και όχι, κουρασμένο αλλά και όχι. «Δουλεύω μέσω υπολογιστή αλλά και δεν δουλεύω.. κάθομαι αλλά και δεν κάθομαι. Δεν έχω όρεξη να δουλέψω και όταν δε δουλεύω νιώθω ενοχές. Που θα

«Και να που αλεπού και αλεπουδάκι έχουν την ίδια ηλικία. Οδηγός για γονείς σ' αυτές τις δύσκολες μέρες. Και όχι μόνο.» Μαμά θα αρρωστήσουμε όλοι? Πότε θα πάω πάλι σχολείο? Ο παππούς θα πεθάνει? Και ξαφνικά γεμίσαμε ερωτήσεις και μ ΄ένα παράδοξο τρόπο , όσο περισσότερες γίνονται εκείνες, τόσο οι απαντήσεις μοιάζουν να στερεύουν. Εξάλλου

Γιατί να φοβάμαι εγώ τα αεροπλάνα που μου αρέσει τόσο πολύ να ταξιδεύω; Δε μπορούσε να τα φοβάται ο αδερφός μου που βαριέται τα ταξίδια; Ή η θεία μου που δεν την ενδιαφέρει να βγει από το σπίτι; Όχι δε θα μπορούσε. Γιατί απλά ο φόβος κρύβει και προϋποθέτει επιθυμία. Συναντώ συχνά ανθρώπους γεμάτους φοβίες,

Συναντώ συχνά ανθρώπους που παραπονιούνται ότι είναι κουρασμένοι και όταν παίρνουν την απάντηση ότι κουράζονται από αυτά που δεν κάνουν και όχι από αυτά που κάνουν η ερώτηση που ακολουθεί είναι σχεδόν πάντα η ίδια… «Τι εννοείτε;» Πόσο τελικά ζούμε το σήμερα και χαιρόμαστε αυτό που κάνουμε; Έχει γίνει πλέον καθημερινότητα μας να μπαίνουμε είτε