Οι σχέσεις στην ψηφιακή εποχή Ζούμε σε μια εποχή όπου η επικοινωνία δεν υπήρξε ποτέ πιο εύκολη — και ταυτόχρονα, οι άνθρωποι δεν έχουν νιώσει ποτέ πιο μόνοι. Με ένα άγγιγμα στην οθόνη μπορούμε να γνωρίσουμε κάποιον, να μιλήσουμε, να εξαφανιστούμε, να ξεκινήσουμε ξανά. Κι όμως, μέσα σε αυτή την υπερ-διαθεσιμότητα, κάτι ουσιαστικό μοιάζει να
Αν συχνά ανησυχείς για τα προβλήματα των άλλων, αισθάνεσαι υπεύθυνος/η για την ευημερία των γύρω σου και δυσκολεύεσαι να χαλαρώσεις ή να ζητήσεις βοήθεια, ίσως μεγάλωσες με έναν ρόλο που δεν σου άνηκε: τον ρόλο του «γονέα» μέσα στην ίδια σου την οικογένεια. Η γονεοποίηση (parentification) είναι ένας όρος που περιγράφει την αναστροφή ρόλων μέσα
Στην ταχύρρυθμη εποχή μας, όπου η καθημερινότητα κατακλύζεται από υποχρεώσεις, θόρυβο και ψηφιακή υπερφόρτωση, οι διακοπές αποτελούν μια πράξη ουσιαστικής αποκατάστασης. Δεν πρόκειται απλώς για ένα διάλειμμα από την εργασία και την καθημερινότητα αλλά για έναν τρόπο να προστατεύσουμε την ψυχική μας υγεία και να προλάβουμε την εξουθένωση. Η διακοπή της ρουτίνας δίνει στον εγκέφαλο
Αν σκεφτεί κανείς ότι τα εφηβικά χρόνια είναι μια περίοδος έντονης ανάπτυξης, όχι μόνο σωματικά αλλά και συναισθηματικά και πνευματικά, είναι κατανοητό ότι είναι μια εποχή σύγχυσης και αναστάτωσης για πολλές οικογένειες. Για πολλά παιδιά, η έναρξη της εφηβείας σηματοδοτείται με μια δραματική αλλαγή στη συμπεριφορά απέναντι στους γονείς τους. Αρχίζουν να διαχωρίζουν τον εαυτό
Ψάχνοντας για κοχύλια - Rosamunde Pilcher Ένα πολυπρόσωπο μυθιστόρημα γεμάτο εικόνες. Το Ψάχνοντας για κοχύλια αναβιώνει το μεγάλο οικογενειακό μυθιστόρημα. Απολαυστικό, χάρη στις παραδοσιακές αξίες του. «Αν οι ιστορίες μου δεν έχουν ευτυχισμένο τέλος, έχουν πάντα ένα ελπιδοφόρο τέλος. Η ζωή είναι μια σειρά από προβλήματα και αποφάσεις, και το καλύτερο που
«Να πετύχω τον στόχο μου», «Να περάσω στις εξετάσεις», «Να πω όχι σε κάτι και να το κρατήσω», «Να χάσω αυτά τα κιλά»: Είναι μερικοί από τους στόχους που βάζουμε κατά καιρούς ή ακούμε τους άλλους να βάζουν. Και τις περισσότερες φορές αν όχι πάντα, θα πέσει στο τραπέζι η λέξη πειθαρχία. Ως ο μόνος
Μέσα μας υπάρχει μια τεράστια δύναμη, που συχνά αγνοούμε είτε δεν έχουμε μάθει να αναγνωρίζουμε. Κάποιες φορές, αυτή η δύναμη έχει την ικανότητα να στραφεί εναντίον μας – και μία από τις πιο ύπουλες μορφές της είναι η ενοχή. Αν δεχτούμε την οπτική της θρησκείας ή μιας μοιρολατρικής προσέγγισης, θα λέγαμε ότι η ενοχή είναι
«Έχω την αίσθηση ότι συχνά χάνω την ταυτότητά μου και τον εαυτό μου» «Αισθάνομαι έντονη δυστυχία χωρίς απαραίτητα προφανή λόγο» «Όλοι θέλουν κάτι από εμένα κι εγώ δεν ακούγομαι» «Απογοητεύομαι συχνά καθώς νιώθω ότι όλο δίνω και ποτέ δεν παίρνω» Εκφράσεις που συχνά συναντώνται σε ανθρώπους οι οποίοι είναι εγκλωβισμένοι να «ζουν» για άλλους. Φυσικά,
Πολλές φορές ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφερόμαστε στον εαυτό μας είναι αρκετά διαφορετικός, συνήθως πιο αυστηρός, από ο,τι όταν συμπεριφερόμαστε σε ένα άτομο που νοιαζόμαστε και αγαπάμε. Σκεφτείτε περιπτώσεις όπου ο/η καλύτερος σας φίλος/η, ή κάποιο άλλο άτομο που αγαπάτε, πέρναγε μια δύσκολη περίοδο, όπου αισθανόταν άσχημα για τον εαυτό του και ήταν επικριτικός/η
Τι είναι η ευτυχία; Υπάρχει άραγε η πραγματική ευτυχία; Πώς μπορεί να επιτευχθεί η ευτυχία σε ένα περιβάλλον γεμάτο προκλήσεις; Είναι η ευτυχία μια σταθερή κατάσταση ή αποτελείται από μεμονωμένες στιγμές ευφορίας; Αυτά τα ερωτήματα απασχολούν τη σύγχρονη ψυχολογική και φιλοσοφική έρευνα και πολύ συχνά αναδύονται μέσα στις θεραπευτικές αίθουσες αναδεικνύοντας την πολυδιάστατη φύση της
